Κορφιωτάκης

Επώνυμο οικογένειας εθνικών αγωνιστών και πολιτικών που καταγόταν από την Κέρκυρα. Αρχικά το επώνυμο της οικογένειας ήταν Καίσαρ ή Καίσαρης, αλλά μετονομάστηκαν σε Κ. από τη λατινική ονομασία της Κέρκυρας, Κορφού. 1. Αναστάσιος. Ήταν αδελφός του Νικολάου (βλ. 5.), μετά τον θάνατο του οποίου εκλεγόταν ανελλιπώς βουλευτής Λακεδαίμονος έως το 1879. 2. Γρηγόριος. Ήταν γιος του Νικόλαου (βλ. 5.). Εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Μεσσηνίας κατά την περίοδο 1844-74. Διετέλεσε επίσης δήμαρχος της Καλαμάτας. Όταν το 1848 ξέσπασε η στάση του Περρωτού, η ελληνική κυβέρνηση του ανέθεσε τη συγκρότηση ένοπλου σώματος για την καταστολή της στάσης. Ανάλογη αποστολή ανέλαβε και κατά τη στάση των Λακώνων το 1852. 3. Κωνσταντίνος (; – 1826). Ήταν γιος του Νικολάου (βλ. 4.). Συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά τα πρώτα χρόνια του Αγώνα. Διακρίθηκε στη μάχη της Βέργας, όπου όμως σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης. 4. Νικόλαος. Ήταν γιος του (αναφερόμενου ως γενάρχη της οικογένειας) Ιωάννη Καίσαρη. Εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου έχτισε τον πύργο του Κ. μετά την τουρκική δίωξη του 1770. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ενίσχυσε τον Αγώνα με μεγάλα χρηματικά ποσά. Πριν από την Επανάσταση διετέλεσε γενικός γραμματέας της διοίκησης της Καλαμάτας και πρόξενος της Γαλλίας. Χρησιμοποίησε την επιρροή που είχε λόγω της θέσης του υπέρ των Ελλήνων που διώκονταν από τους Τούρκους. Μετά τον φόνο του Τούρκου βοεβόδα (στρατιωτικού διοικητή) Αρναούτογλου κατείχε για αρκετό χρονικό διάστημα την πολιτική διοίκηση της πόλης. 5. Νικόλαος (1792 – 1850). Ήταν εγγονός του Νικολάου (βλ. 4.). Στην περίοδο του Αγώνα συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις, στις οποίες και διακρίθηκε. Ο Κ. ξεχώριζε για τη ρητορική του δεινότητα και τη μόρφωσή του. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε ταμίας και ελεγκτής στο υπουργείο Οικονομικών. Εξελέγη αντιπρόσωπος του Μιστρά στην Α’ Εθνοσυνέλευση (1821-22) και αργότερα βουλευτής κατά τις περιόδους 1845 και 1847-50. Ήταν οπαδός του Κωλέττη και διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνησή του (1847-48). Η κυβέρνηση Κριεζή τον όρισε υπουργό Παιδείας στις 4 Αυγούστου 1850 και μία από της πρώτες ενέργειές του ήταν η υπογραφή του Συνοδικού τόμου, με τον οποίο αναγνωριζόταν το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις 20 Αυγούστου 1850, την ημέρα που ο Συνοδικός τόμος αναγνώστηκε στις εκκλησίες, ο Κ. δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του.